De meeste mensen die mij kennen zullen een hoop van me denken maar zweverig zullen ze denk ik niet snel zeggen. Campfire Stories bracht zo veel verschillende bijzonder toevallige momenten bij elkaar. Dat ik er bijna van gaan zou zweven.
Nog voor het festival begon kreeg is een berichtje van een dame. Ze had zo’n zin om te komen leren over het verven en na het bezoek van m’n site had ze gezien dat ik nog één Haori jasje had in de shop. Prachtig vond ze die maar niet zeker of deze zou passen vroeg ze of ik het jasje mee wilde nemen naar het festival. Had ik natuurlijk nooit aan gedacht als ze dat niet had gevraagd, commerciële sukkel die ik ben (-; Toevallig was er een ander jasje terug gekomen omdat deze te groot was, ik maakte een nieuwe op maat. Maar dacht er niet aan dit terug gekomen jasje weer online te zetten. Dus ik stuurde een foto van het terug gekomen jasje. Dit is precies het jasje dat ik eigenlijk wilde, deze is voor mij stuurde de dame terug. Voor de zekerheid nam ik beide jasjes mee. Meteen het eerste uur werd het jasje vol blijdschap opgehaald. Het tweede jasje liet ik hanggen want dat stond wel leuk. Twee vriendinnen komen voorbij en zien het jasje waarop de ene vriendin zegt: “Jij moet dat even passen want dan ga je dat kopen” Neee zegt de andere vriendin ik ging even niks kopen. Twee seconden later trekt ze toch even het jasje aan, het jasje is niet meer uitgegaan. Als of het allemaal zo moest zijn
Tijdens het festival mocht ik op een groot vuur. kleuren brouwen met pigmenten van het land, coreopsis, rietpluimen, zonnebloempitten en uienschillen uit de keuken. Zelf bracht ik indigo en meekrap mee, omdat dat waanzinnige pigmenten zijn om mee te werken.
Stapels stof, linnen, katoen, wol en tencel bracht ik mee om mee te verven. Zo kan je goed het verschil zien tussen de verschillende stoffen. Elke stof verft anders, ook al gebruik je het zelfde pigment. De voorbehandeling, het beitsen van de stof heel veel in vloed op te uiteindelijke kleuren. Dat is een saai en lang proces, wel erg belangrijk want het zorgt er voor dat de pigmenten beter hechten aan de stof. Het voorbeitsen had ik van te voren al gedaan in m’n atelier, zo kunnen we meteen met de kleuren aan de slag.
Het idee was om met alle stukjes stof die in de workshops werden geverfd een groot wankleed te maken voor het landgoed Roggebotstaete. Zodat we samen iets zouden achterlaten na het Festival Campfire Stories. Het natuurlijk verven verwonderde alle deelnemers. Zelfs zo erg dat iedereen meteen zo gehecht raakte aan het stukje stof dat ze verfde dat iedereen vroeg of ze hun stukje mochten houden. Snap ik natuurlijk helemaal! Maar ik moest even schakelen, heb ik dan straks wel genoeg om een wandkleed te maken? Ik besloot om zelf ook mee te verven tijdens de workshops zodat er in ieder geval genoeg zou zijn voor een groot wandkleed.
Op de laatste dag kwam er een sjamaan, Garra Rrana om samen met haar man en neef door middel van een ritueel het festival af te sluiten. Wat een verschijning, ze liep het landgoed op en het leek als of de aarde bij elke stap een beetje vibrerende. Zo veel wijsheid en kracht staalde ze uit. We raakte aan de praat omdat ze de lappen net geverfde stof even wilde gebruiken als kleedhokje. Ze vraagt wat ik aan het doen ben. Ik vertel over het idee van het wand kleed maar dat iedereen de stukjes tof graag mee wilde nemen en ik mijn idee moest aanpassen. “Dat ga ik gebruiken in mijn speech zometeen! Mensen moeten niet alleen maan nemen maar ook geven, terug geven aan de aarde!’ Ik, beetje beduusd stamel dat dat niet nodig is en het niet erg is omdat ik het ook goed begrijp dat je iets graag wil meeneem als aandenken van wat je hebt gedaan. “nee nee ik ga het gebruiken het is precies waar het allemaal om gaat” zei de sjamaan.
En zo begon ze het ritueel met een verhaal over het gesprek dat wij zo juist voerde. Over geven en niet alleen maar nemen. Mannen om het vuur, vrouwen om het water. Langzaam brachten ze de mannelijke energie en de vrouwelijke energie bij elkaar met een dans en vele kreten. Van boven af keek ik even naar mezelf, moest een beetje gniffelen en toch voelde het goed en vooral heel bijzonder. Na het ritueel kreeg iedereen een persoonlijke boodschap tijdens het wassen met het water dat we net hadden geëerd.
Langzaam pakte ik alle spullen in en reed in het donker terug de “normale” wereld in. De “normale” wereld die net weer een beetje rijker is geworden na dit wonderlijke weekend Campfire Stories.